Το ερώτημα που μου δημιουργήθηκε, όταν αποφάσισα να φτιάξω αυτό εδώ το ιστολόγιο, ήταν τι θα μπορούσα να παρουσιάσω ώστε να αξίζει τον κόπο και να έχει κάτι να προσφέρει και να βοηθήσει έστω στο ελάχιστο τον αναγνώστη.
Πάντα ήξερα ότι το καλό γράψιμο είναι το αληθινό, το ειλικρινές, το αυθεντικό γράψιμο, αυτό που πηγάζει από τα βάθη της ψυχής μας.
Και για να γίνει αυτό θα πρέπει τα κείμενα μου να τα γεμίσω με κάτι ειλικρινές δικό μου.
Και ήρθα στο δίλημμα εάν μπορούσα, και αν τολμούσα κάτι τέτοιο..
Είναι ο φόβος να εκθέτουμε τον εαυτό μας σε κάτι άγνωστο, πάνω στα βλέμματα όλου του κόσμου και ταυτόχρονα ο φόβος της αποτυχίας, να μην επιτύχουμε αυτό που προσδοκούμε.
Είμαι άνθρωπος που προσπαθώ να κάνω το καλύτερο και με συνέπεια αλλά όμως μερικές φορές κάνω και λάθη, είναι δύσκολο να εκθέτεις τον εαυτό σου, θέλει κουράγιο και αυθεντικότητα.
Σέβομαι τον αναγνώστη που θα διαβάσει τα άρθρα μου, τον άνθρωπο που θα επισκεφτεί τον ιστότοπο μου, δίνω το καλύτερο είναι μου ώστε αυτό που θα αναγνώσει να τον βοηθήσει έστω και στο ελάχιστο.
Έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν έχω όλες τις απαντήσεις ή ακόμα καλύτερα ότι δεν υπάρχουν όλες οι απαντήσεις. Ούτε θέλω να αποκρύψω ιδέες που νιώθω ότι είναι άβολες και ενοχλούν ή “αληθινά πράγματα” που πρέπει να ειπωθούν. Αντιλαμβάνομαι ως άνθρωπος και ως επαγγελματίας ότι μερικά άρθρα μου ή γενικότερα η δουλειά μου σε μερικούς ανθρώπους δεν θα αρέσει και με αυτό είμαι εντάξει.
Είναι υπέροχο να ανακαλύπτεις ότι αυτό που βοηθά εσένα μπορεί να βοηθήσει και άλλους πολλούς ανθρώπους, από τις εσωτερικές ανησυχίες σου να καταπιαστούν και άλλοι άνθρωποι, να τους δώσει ένα έναυσμα για την περαιτέρω εξέλιξη στη ζωή τους.
Αρχίζοντας και γράφοντας παρατήρησα πόσο απελευθερωτικό και ταυτόχρονα θεραπευτικό είναι όταν εξωτερικεύεις, έστω και γράφοντας, αυτό που νιώθεις, αυτό που αισθάνεσαι, τη δική σου αλήθεια, τη δική σου οπτική.
Πόσο μάλλον όταν με τα γραφόμενά σου ταυτίζονται και τόσοι άλλοι άνθρωποι.